Interview: Max Lipsey

Max Lipsey, Amerikaan in Eindhoven, werd bekend met ranke meubels gemaakt van fietsframes, gespoten in heldere kleuren. ‘Staal blijft me inspireren omdat ik er inmiddels mee kan lezen en schrijven.’ 

‘Mijn liefde voor staal begon met mijn liefde voor fietsen’
– Max Lipsey

De liefde voor het fietsen bracht Max Lipsey indirect naar Eindhoven. Tijdens zijn studie aan de New York University legde hij de reis van Brooklyn naar Manhattan het liefst per racefiets af. ‘Lekker over de brug elke dag, het gevoel van vrijheid om overal naar toe te kunnen… Ik raakte verliefd op de racefiets als dagelijks transportmiddel in de stad.’ Met grote regelmaat reed hij door Greene Street in Soho, om zich te goed te doen aan de telkens wisselende etalage van designwinkel Moss. Murray Moss, destijds New Yorks designpaus bij uitstek, toonde er dikwijls werk van Nederlandse ontwerpers als Hella Jongerius, Maarten Baas, Marcel Wanders en Studio Job. ‘Ik studeerde weliswaar design, maar dit soort werk was mij onbekend. De humor, de speelsheid, de vrije manier van denken: ik vond het geweldig!’ Al die ontwerpers bleken afkomstig van de Design Academy Eindhoven – dáár wilde hij heen. In 2004 ging hij voor een semester naar Eindhoven en een jaar later emigreerde Max naar die andere lichtstad. Veel aanpassingsmoeilijkheden heeft hij niet gehad. De Design Academy was toen al redelijk internationaal, fietsen deed hij dus al en Nederlands spreken inmiddels ook, verbazend goed zelfs. ‘Ik vind het leuk om mijn Nederlands te oefenen; ik heb hier mijn plek gevonden.’ 

Leren lassen
In zijn atelier, verstopt in een Eindhovense woonwijk, werkt Max gestaag door aan telkens weer nieuwe opdrachten. ‘De coronacrisis is hier gelukkig niet voelbaar. Ik heb voldoende werk.’ Zo is modemerk Isabel Marant de laatste jaren vaste klant. Kassabalies, sokkels en zelfs een complete gevel uit getemperd staal voor een winkel in China heeft Max al voor het merk gemaakt. Het werken met staal heeft hij tot in de puntjes geleerd toen hij bij Maarten Baas meewerkte. ‘Bij hem heb ik leren lassen. Ik kon er volop experimenteren met het materiaal, bijvoorbeeld voor Maartens Sculpt Cupboards. Toen die kasten bij Moss in New York stonden was ik apetrots.’ 

  ‘Mooie functionele dingen maken, lekker
zelf aan de slag in mijn atelier – dat is
toch het allerfijnst’ 

In 2008 startte Max zijn eigen studio. Zijn meubelseries Acciaio uit 2010 en 2012 waren succesvol. ‘Cappellini heeft een fauteuil van mij opgenomen in de collectie, helaas zonder er veel van te verkopen.’ Voor meubelmerk Lande ontwierp Max de stoel Waltz, een elegante variatie op de klassieke sledestoel, en designlabel Vij5 verkoopt enkele woonaccessoires van hem. Veel ontwerpen produceert hij nog altijd zelf in eigen atelier, zoals de getemperd stalen kubussen en de Arc-booglamp uit glanzende messing ringen. Daarnaast weten steeds meer opdrachtgevers hem te vinden voor interieurprojecten en specifiek meubelontwerp. ‘Fijne opdrachten zijn dat. Ik ontwerp graag meubels of installaties voor een specifieke context, zodat mijn werk een dialoog aangaat met de omgeving.’

Douglashout en keramiek
De zakelijke kant van het ontwerpersvak was voorheen wel even een uitdaging. ‘In het begin was ik daar veel te naïef over.’ Te bescheiden waarschijnlijk ook. Net als veel andere creatieven is hij geen ster in het zichzelf verkopen. Hopelijk zullen zijn Woven Bench en Woven Chair wat dat betreft vanzelf de wereld veroveren, met hun knappe uiterlijk. De zitmeubels, gemaakt in opdracht van de Deense stoffenfabrikant Kvadrat, bestaan uit een vlechtwerk van brede stalen strips, elk bekleed met een gekleurde wollen Kvadrat-stof. De Londense designwinkel Mint heeft sinds kort twee Woven Chairs in huis. Midden in de studio staan ook prototypes voor een nieuwe stoel, uit hout dit keer. ‘Douglashout, dat is zo mooi, zwaar en sterk. Het leeft en groeit vanzelf; dat kun je van staal niet zeggen.’ Een ander project dat hem van het staal af houdt, draait om keramiek. ‘Een mij vrijwel onbekend materiaal waar ik me nu in verdiep. Een Leidse kringloopwinkel vroeg een aantal ontwerpers om ideeën te ontwikkelen voor onverkoopbare spullen. Ze worstelen met grote hoeveelheden afgedankt serviesgoed dat niemand meer wil hebben. Daar zoek ik nu oplossingen voor. Het is een fijn project, weer totaal iets anders.’ 

Vrijheid
Ambachtsman/ontwerper Max Lipsey doet waar hij gelukkig van wordt. ‘Ik heb de vrijheid om mijn inspiraties en fascinaties te volgen. Mooie functionele dingen maken, samenwerken met vaardige mensen en lekker zelf aan de slag in mijn atelier – dat is toch het allerfijnst.’ En als er een serieuze zak geld zijn kant op zou komen? ‘Ach, ik ben al blij met een redelijke auto. Misschien zou ik een leuk bedrijfspand kopen én een paar mooie racefietsen. Weet je, geld doet me niet zoveel. Ik heb zelfs een behoorlijke aversie opgelopen tegen wat rijkdom met mensen kan doen. In Aspen, waar ik ben opgegroeid, is de boel behoorlijk verpest door de superrijken. Het veranderde van een hippiedorp in een luxeoord met megavilla’s en winkels met alle dure mode- en juwelenmerken van de wereld. Het sociale leven is er ontwricht. Ik heb er de schaduwkanten van rijkdom gezien en die zijn niet aantrekkelijk. Geld lost niet alle problemen op; ik mik liever op gemeenschapszin, gezondheid en vrijheid.’

Max Lipsey
1983 Geboren in Santa Barbara, Californië; opgegroeid in Aspen, Colorado
2005 Bachelor Liberal Arts, New York University
2007 Eindexamen Design Academy, Eindhoven
2010 Start Atelier Max Lipsey
2011 Solopresentatie bij Cicli Rossignoli, Salone del Mobile, Milaan; solopresentatie met Matter Gallery op Qubique, Berlijn
2012 Acciaio-lamp aangekocht voor het Vitra Haus
2014 Acciaio-fauteuil opgenomen in collectie Cappellini
2015 Solopresentatie Hybrid Domestics, Salone Satellite, Milaan
2016 Steel Vessels opgenomen in collectie TH Manufacture; start samenwerking Isabel Marant en Sabine Marcelis
2017 Deelname met Woven Bench aan Kvadrat-expositie My Canvas
2018 Getemperd stalen gevel voor Isabel Marant-winkel in Chengdu, China
2019 Woven Bench en Woven Chair op Edit Napoli, Italië

Tekst Marianne van Dodewaard Portretfoto Rene van der Hulst