Ode aan het ambacht

Gedurende mijn lagereschooltijd, toen handwerken nog op het menu stond voor meisjes terwijl de jongens handenarbeid kregen, leerde ik borduren, breien en punniken. Zo lang geleden is dat heus niet, maar in deze tijd kun je het nauwelijks voorstellen. Het enige tastbare dat ik eraan heb overgehouden is een lief etuitje met verschillende borduursteken. Ik ben een enorme weggooier, maar op de een of andere manier heeft dat etuitje, ondanks de vlekken van mijn favoriete vulpen die altijd lekte, mijn opruimwoede steeds overleefd. Bij mij hebben de handwerk- en (later toch ook) de handenarbeidlessen geen zaadje geplant om ter ontspanning te gaan kleien of macrameeën.

Toch lijkt het me heerlijk als je pareltjes ziet in afvalmateriaal, als materialenonderzoek je nieuwe inzichten geeft, als je je kunt verliezen in een weefgetouw en je elke dag aan de slag gaat om heel persoonlijke ontwerpen te maken. Je je niet laat ver-leiden tot andere productiemethodes en jezelf limiteert tot beperkte oplagen. Om niet alleen je eigenheid te bewaren, maar ook zelf de baas te blijven over wat je doet. De ontwerpers die wij spraken doen dat, en zitten soms letterlijk met hun handen in de klei. Inspirerende verhalen om te lezen, dito mensen om te ontmoeten. Goed om te weten dat ondanks de voortschrijdende technische mogelijkheden ontwerpers vaak nog kiezen voor pen en papier als startpunt. Vakmanschap is het mooiste wat er is, en gelukkig weten steeds meer mensen dat weer te waarderen.

José Molenaar

PS Over vakmanschap gesproken: wat te denken van het prachtige gebouw waar ik ben gefotografeerd? Het is het Gare Maritime in Brussel, waar we waren voor de Contemporary Design Market (noteer in de agenda voor volgend jaar, een aanrader!) en waar we de trendshopping voor EH&I 6 gefotografeerd hebben.